Elif ÖZDEMİR

Bu dünyada zerre kadar bile hiçbir şey değersiz değildir. Yaşadıkça işler iliklerimize. Şahit oldukça, amil olmaya başlarız.

Bir bal kavanozu kırılırsa ne olur? Belki sadece cam kırıkları… Peki ya kavanoz ağzına kadar bal doluysa? İşte o zaman bala yazık olur.

İnce belli tek şekerli birkaç yudum söz, çayın demlenip bardakta sunulması gibi kıvama gelmiş sözler ve o sözlerin kelime kalıplarına dökülmesi…

 Ağlarken bir insan ne kadar da masumdu, çaresizliği, acizliği ve kabullenmişliği, razı olmuşluğu belirirdi gözyaşlarında. İnsan ağlarken daha bir insan olurdu. Sanki dünyaya ruhundan bir şeyler bırakırdı hüznünü yaşarken. Hele ağlamadan sonraki ilk tebessüm yok mu? Gönlümdeki sevgiye kucaklattırırdı kainatı. Kalbimin özündeki o çekirdek, o çekirdeğin çekirdeği yeltenirdi yeşermeye, coşardı …

Bilemem ben, kusura bakma, hüküm veremem kendimce. Yeremem seni, üzemem hakkım yok buna. Söylerim evet, konuşurum seninle, anlatırım güzelce, kalbine değen cümleler söyleyecek kadar güzel konuşamam ama. (Ne yapayım ben de böyleyim işte.) Kalbine dokunmak bana çok huzur verirdi oysa, kalbine dokunarak anlatmak. Kendi dünyamı açmaktır bu; eleştiri, yargılama, suçlama, …

Diri olan her şey sudan yaratılmış, Allah öyle söylüyor bize Kur’an’da. (21,30) Yani her şey bir damla suydu zamanında. Hani şu bardağın dibinde kalan bir damla su, ihtiyacımız olan binlerce damla sudan sadece birisi. Suyla temizleniriz ancak, çünkü sudan gelmişizdir. Özümüze, geldiğimiz yere ihtiyacımız vardır. Ne olduğumuzu, nereden geldiğimizi, köklerimizi, …